اِد یانگ در سال ۱۹۳۱ در تیانجین چین به دنیا آمد و در سه سالگی با خانواده‌اش به شانگهای نقل مکان کرد. وقتی مادرش زنگ خوراک را به صدا درمی‌آورد، او به همراه خواهرها و برادرهایش از روی نرده‌ها سُر می‌خوردند تا به میز غذا برسند. در شب‌های تابستان که همگی روی پشت‌بام خانه دراز می‌کشیدند، پدر برایشان داستان‌هایی بی‌پایان تعریف می‌کرد. اد یانگ هرگز تصویرهایی را که در ذهنش نقش می‌بست، فراموش نکرد.
او در سال ۱۹۵۱ برای تحصیل در رشته‌ی معماری به آمریکا سفر کرد. اما به جای معماری به هنر علاقه‌مند شد و تغییر رشته داد. اولین شغل یانگ کار در یک آژانس تبلیغاتی در نیویورک بود. او در وقت ناهار سرگرم طراحی از حیوان‌های باغ‌وحش پارک مرکزی می‌شد.
در همان روزها نامهای از پدرش دریافت کرد که برایش نوشته بود: «یک زندگی موفق و شاد با آنچه برای دیگران انجام می‌دهی سنجیده می‌شود، نه آنچه برای خود انجام می‌دهی.»
پس از آن یانگ متوجه شد که توانایی‌های هنری‌اش در واقع زیرمجموعه‌ای از ارزش‌های او به عنوان یک انسان است. برای رسیدن به موفقیت حقیقی باید جایگاهی را می‌یافت که کارش الهام‌بخش دیگران باشد تا به سمت زندگی شادتر و پربارتری حرکت کنند.
یانگ آرزو داشت دیدگاه پدرش را درباره‌ی موفقیت، با همه به اشتراک بگذارد؛ اینکه کار می‌تواند سکوی پرتابی برای رسیدن به جایگاهی بالاتر باشد. او با تصویرگری کتاب‌های کودک در این مسیر قرار گرفت.
اِد یانگ از کودکی عاشق خلق داستان و کشیدن نقاشی بود. به این فکر می‌کرد که می‌تواند در دنیای خودش ناپدید شود و با تصویرهایش جانی دوباره بگیرد. بسیاری از کتاب‌های او شاهکارهایی هستند که در آن‌ها از رنگ و تصویر برای انتقال مفاهیم و نمادها استفاده شده است. آثار او ترکیب جذابی از طراحی با مداد، پاستل، جوهر و تکنیک تکه‌چسبانی (کلاژ) است.
او در سال ۱۹۹۰ برای کتاب لون پو پو؛ نسخه‌ی چینی داستان شنل‌قرمزی، برنده‌ی نشان کلدکات شد. دو کتاب دیگرش به نامهای امپراتور و بادبادک و هفت موش نابینا نیز در فهرست افتخار کلدکات قرار گرفته است.
اِد یانگ در کتاب هفت موش نابینا که در ایران با ترجمه‌ی مهدی حجوانی منتشر شده است، به سراغ افسانه‌ای قدیمی به نام هفت مرد نابینا و فیل رفته‌است و با بهره‌گیری از هنر تصویرگری و شوخ‌طبعی خود، دست به بازآفرینی کودکانه و امروزی این قصه زده است.
یانگ تصویرگری است که از فلسفه‌ی نقاشی چینی در بسیاری از آثارش الهام گرفته است. او می‌گوید: «نقاشی چینی اغلب با واژگان همراه می‌شود. این دو همدیگر را کامل می‌کنند. از واژه‌ها کارهایی برمی‌آید که تصویرها هرگز توانایی انجامش را ندارند. همچنین تصویرهایی هستند که واژه‌ها هرگز نمی‌توانند توصیفشان کنند.»
