ادبیات کهن با اشیای موزه فرق دارد. به اشیای موزه نمی‌توان دست زد، اما داستان‌های قدیمی را می‌توان به صورتی خوش و امروزی بازگو کرد. داستان «بیژن و منیژه» از یادگارهای ادبیات کهن ایران است که فردوسی آن را هزار سال پیش به زیبایی و هنرمندی در شاهنامه نوشته است. این داستان را فرهاد حسن‌زاده بازآفرینی کرده تا نسل امروز با ریشه‌هایش بیشتر آشنا شود.
حسن‌زاده درباره بازنویسی و بازآفرینی متون کهن، می‌گوید: نباید از بازآفرینی خلاق ادبیات کهن غافل بود. افسانه‌ها و متون کهن منبع بزرگی هستند برای نوشتن داستان‌های نو و خلق دنیای جدید برای مخاطبان. نوشتن داستان‌های نو و خلق دنیای جدید برای بچه‌ها کاری است که در سراسر دنیا انجام می‌شود و نویسندگان ایرانی هم از این روند مستثنی نیستند.
او می‌افزاید: در دنیا کمتر نویسنده‌ای را می‌شناسیم که بدون سرکشی و استفاده مستقیم و غیرمستقیم از ادبیات کهن مانند افسانه‌ها و قصه‌ها و اسطوره‌ها صاحب آثار درخشانی نشده باشد.
این نویسنده در ادامه یک نکته مهم را یادآوری می‌کند و می‌گوید: بازنویسی موفق زمانی اتفاق می‌‌افتد که نویسنده ضمن وفاداری به معنا و هسته اصلی اثر، ابتدا آن اثر را با تمام وجود خود درک کند و آن را از آن خود بداند، سپس دست به خلقی جدید بزند. چه بسا این اثر جدید بسیار جذاب‌تر و دلنشین‌تر از خلق یک اثر کاملا خودساخته باشد.
